Van Dullstroom naar Graskop

Opgestaan onder een stralende zon. In het daglicht konden we de omgeving goed aanschouwen, het stadje was eigenlijk maar enkele gebouwen met een grote baan erdoor. Dus heel rustig.

Eerst een lekker ontbijtje en dan op weg richting Graskop. De temperatuur klom al vlug naar de 27 graden.  De weg kronkelde omhoog via de Long Tom pas, wat een uitzicht. 

Af en toe dienden we wel de berucht "potholes" te vermijden.  Daar was ik vooraf reeds voor verwittigd. Het is zoals de wegen in België maar net iets slechter. Het landschap was prachtig en zag er heel Afrikaans uit.

We kwamen terecht in Sabie, waar we een gesprekje hadden met gemotoriseerde collega's. Uiteraard kon een foto niet ontbreken. De broederschap van de mocy's.                                  

Van hieruit startte de befaamde Panoramaroute. Achteraf bekeken een heel mooi stuk Zuid-Afrika.                                                                                                           

Een eerste trekpleister was Pilgrim's Rest, een vroeger goudmijndorpje, nu eigenlijk net iets te toeristisch geworden. Diverse kraampjes of hokjes gebouwd uit metalen platen met daarin Afrikaanse snuisterijen. De behulpzame jongeman die ons een parkeerplaats toewees bleek ook een overijverige carwasher te zijn, maar ja, ze proberen een beetje te verdienen. Uiteraard pelgrim zijnde moesten we daar toch eens stoppen.                                                                                                                     

Het links rijden hadden we al vrij goed onder de knie. Ook dankzij de technologie van de auto, die aangaf als je  van je rijvak afweek. Het bleef een andere manier van kijken.

Zo bereikten we onze tweede overnachtingsplaats, the Autumn Breeze Manor, rustig gelegen aan de rand van Graskop, waar we heel vriendelijk werden ontvangen.

Ze raadde ons aan om te profiteren van het prachtige weer om hier vlakbij The Graskop Lift te bezoeken, waar men een wandeling kon maken door een kloof met een tropisch regenwoud en waar men een big swing kon maken in de kloof. Tessa hakte de knoop door (niet letterlijk) en nam een stap achterwaarts in de afgrond. Van een hoogte van 70 meter sprong ze voettrappelend in het ravijn, gekke dochter dat ik heb en het geluid dat we hoorden, was niet dat van een arend ....

Ondertussen hadden we ook kennis kunnen maken met het befaamde loadshedding. Dat is de electriciteit die uitvalt waardoor er niet veel meer mogelijk is, inclusief wifi. Maar dat is een gekend fenomeen hier ..... De energiemaatschappijen vragen geld aan de steden en die betalen niet altijd, dus af en toe wordt de stekker dan maar eens uitgetrokken. Op sommige plaatsen aangekondigd, op andere totaal niet, maar de mensen leren er blijkbaar wel mee te leven. Het is gewoon een politie spelletje, want later zou blijken als gevolg van de coronacrisis dat er geen loadshedding zou zijn.

De avond werd afgesloten met een diner met olielamplicht, geen electriciteit de ganse avond, maar het had wel iets, het was gezellig. Wel hoedje af voor de mensen van het restaurant die er toch in slagen om alles klaar te maken onder die omstandigheden.